เมื่อวันอาทิตย์ได้มีโอกาสไปดูงาน thesis ของลาดกระบังที่เซนทรัลเวิลด์ (หากพิมพ์ผิดก็ขออภัย) ได้รู้สึกกับตนเองว่า ไอ้เรานั้นยืนวิจารณ์งานของคนอื่นอย่างเมามันส์เป็นอย่างยิ่ง โดยมักจะหาข้อติข้อผิดพลาดของแต่ละงานได้ไม่มากก็น้อย ทั้งที่งานเราเองนั้นที่เคยๆทำมาก็ไม่ได้ดีกว่าเขาเลย ถึงขั้นที่ว่าไม่น่าจะสู้เขาได้ด้วยซ้ำ แต่ด้วยเหตุใด "ณ เวลานั้น" ตอนทำงานของตนเองจึงไม่สามารถมองเห็นข้อผิดพลาดได้
ก็อาจจะเป็นเพราะเมื่อไม่ใช่งานของเรา เราก็ไม่มีความกดดันๆในการวิจารณ์ อีกทั้งเราก็ไม่ได้ไปหมกมุ่นไปเพ่งเล็งอยู่กับบางจุดเกินไปจนลืมมองภาพรวมของงานทั้งหมดก็เป็นได้
เพราะฉะนั้นต่อไปก็คงต้องพยายามทำงานโดยเป็นทั้งผู้ดำเนินการ และ ผู้วิจารณ์ในเวลาเดียวกันให้จงได้ ไม่ใช่เป็นเฉกเช่นนักวิเคราะห์ในบทเพลงของ crescendo
จะพยายาม...
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น