วันพุธที่ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2551

rock never die

Hey, hey, mama, said the way you move,
Gonna make you sweat,
Gonna make you groove.

Oh, oh, child, way you shake that thing,
Gonna make you burn,
Gonna make you sting.

Hey, hey, baby, when you walk that way,
Watch your honey drip,
Can't keep away.

Ah yeah, ah yeah, ah, ah, ah.
Ah yeah, ah yeah, ah, ah, ah.

I gotta roll,
Can't stand still,
Got a flame in my heart,
Can't get my fill.

Eyes that shine burning red,
Dreams of you all through my head.

Ah ah ah ah ah ah ah ah ah ah ah ah ah.

Hey, baby, oh, baby, pretty baby,
Tell me won't you do me now.

Hey, baby, oh, baby, pretty baby,
Tell me won't you do me now.

Didn't take too long 'fore I found out,
What people mean my down and out.
Spent my money,
Took my car,
Started telling her friends she gonna be a star.
I don't know but I been told,
A big-legged woman ain't got no soul.

All I ask for,
All I pray,
Steady loaded woman gonna come my way.

Need a woman gonna hold my hand,
Won't tell me no lies,
Make me a happy man.

Ah ah ah ah ah ah ah ah ah ah ah ah ah.

(Blackdog-Led Zeppelin)

สำหรับผมแล้วบทเพลงนี้เป็นมากกว่าเพลงตลาดๆทั่วไป หากแต่เป็นเสมือนบทกวีอีกรูปแบบหนึ่งซึ่งแสดงออกอย่างจัดจ้านและทำให้ผมหันมาสนใจดนตรีในอีกรูปแบบหนึ่ง

วงดนตรีจากอังกฤษซึ่งเป็นหนึ่งในสุดยอดวงร็อกในตำนานแห่งยุค 60-70 ซึ่งผมชื่นชอบเป็นอย่างยิ่ง จะด้วยเหตุผลอันใดก็แล้วแต่ แม้ดูจากรูปลักษณ์ของผมเองจะไม่เหมือนชาวร็อกสักเท่าไหร่ แต่ผมก็ไม่ใช่นักดนตรี หากแต่เป็นเพียงผู้เสพดนตรีเป็นชีวิตจิตใจ และโดยเฉพาะดนตรีรุ่นพ่อ หรือบางทีก็รุ่นปู่นั้นเป็นเสมือนอาหารอันโอชะที่โปรดปรานเป็นอย่างมาก อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อนั่งรถพ่อก็มักจะเปิดเพลงรุ่นลายครามพวกนี้ให้ฟัง จากความรำคาญในตอนแรก กลายเป็นความต้องการในภายหลัง จนเริ่มที่จะขยับไปฟังเพลงในแนวอื่นเพื่อให้ range กว้างขึ้น ไม่ฝักไฝ่ฝ่ายใดจนรับเอาอิทธิพลของดนตรีแนวนั้นๆมาเปลี่ยนแปลงตัวตนที่แท้จริง หากแต่เป็นการเสพดนตรีเพื่อสนองความต้องการของตนเอง ณ ช่วงเวลาหหนึ่งเพียงเท่านั้น
สุดท้าย บทความทั้งหมดนั้นก็เป็นเพียงการวิเคราะห์ของผู้ฟังเพลงที่มีความรู้ด้านดนตรีเพียงแค่หางอึ่งและสามารถเล่นกีตาร์ได้เพียงไม่กี่คอร์ดเท่านั้น

วันอังคารที่ 20 พฤษภาคม พ.ศ. 2551

นักวิเคราะห์

เมื่อวันอาทิตย์ได้มีโอกาสไปดูงาน thesis ของลาดกระบังที่เซนทรัลเวิลด์ (หากพิมพ์ผิดก็ขออภัย) ได้รู้สึกกับตนเองว่า ไอ้เรานั้นยืนวิจารณ์งานของคนอื่นอย่างเมามันส์เป็นอย่างยิ่ง โดยมักจะหาข้อติข้อผิดพลาดของแต่ละงานได้ไม่มากก็น้อย ทั้งที่งานเราเองนั้นที่เคยๆทำมาก็ไม่ได้ดีกว่าเขาเลย ถึงขั้นที่ว่าไม่น่าจะสู้เขาได้ด้วยซ้ำ แต่ด้วยเหตุใด "ณ เวลานั้น" ตอนทำงานของตนเองจึงไม่สามารถมองเห็นข้อผิดพลาดได้
ก็อาจจะเป็นเพราะเมื่อไม่ใช่งานของเรา เราก็ไม่มีความกดดันๆในการวิจารณ์ อีกทั้งเราก็ไม่ได้ไปหมกมุ่นไปเพ่งเล็งอยู่กับบางจุดเกินไปจนลืมมองภาพรวมของงานทั้งหมดก็เป็นได้
เพราะฉะนั้นต่อไปก็คงต้องพยายามทำงานโดยเป็นทั้งผู้ดำเนินการ และ ผู้วิจารณ์ในเวลาเดียวกันให้จงได้ ไม่ใช่เป็นเฉกเช่นนักวิเคราะห์ในบทเพลงของ crescendo
จะพยายาม...

วันพฤหัสบดีที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2551

newคิด on theblog

ได้ฤกษ์เสียทีกับบล็อกใหม่หลังจากจดๆจ้องมานาน แล้วคอยติดตามแล้วกัน